หน้าที่ของพ่อแม่

ทำไม เพราะยิ่งเด็กดูโทรทัศน์มากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งได้รับข้อความโฆษณามากขึ้นเท่านั้น ยิ่งพวกเขาเห็นโฆษณามากเท่าไหร่ พวกเขาก็จะยิ่งมีแนวโน้มที่จะยืนกรานที่จะซื้อสินค้าเมื่อพวกเขาไปที่ร้านกับพ่อแม่ของพวกเขา และบางทีอาจเอะอะโวยวายหากได้รับคำตอบว่า "ไม่" นักวิจัยกล่าวว่าทั้งหมดนี้อาจส่งผลต่อระดับความเครียดโดยรวมของผู้ปกครอง ซึ่งมากกว่าการออกไปช็อปปิ้งเพียงครั้งเดียว การค้นพบนี้มาจากการศึกษาที่นำโดยมหาวิทยาลัยแอริโซนา ซึ่งตีพิมพ์ในInternational Journal of Advertisingซึ่งสำรวจผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นจากพฤติกรรมการดูโทรทัศน์ของเด็กที่มีต่อระดับความเครียดของผู้ปกครอง “ยิ่งเด็กเห็นโฆษณามากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งขอสิ่งต่างๆ มากขึ้นเท่านั้น และยิ่งสร้างความขัดแย้งมากขึ้น” Matthew Lapierre ผู้เขียนนำการศึกษา ผู้ช่วยศาสตราจารย์จาก UArizona Department of Communication ในวิทยาลัยสังคมและพฤติกรรมศาสตร์กล่าว "สิ่งที่เราไม่เคยพิจารณามาก่อนคือผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นกับผู้ปกครอง เรารู้ว่าเด็กขอสิ่งต่างๆ เรารู้ว่ามันนำไปสู่ความขัดแย้ง แต่เราต้องการถามคำถามต่อไป: สิ่งนี้อาจส่งผลต่อความเครียดโดยรวมของผู้ปกครองหรือไม่" ?” การศึกษาชี้ให้เห็นว่าสามารถทำได้ มีบางสิ่งที่ผู้ปกครองสามารถทำได้ บางทีสิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือการจำกัดเวลาอยู่หน้าจอ "เนื้อหาเชิงพาณิชย์มีเหตุผล: เพื่อกระตุ้นพฤติกรรมการซื้อ ดังนั้นหากเป็นปัญหา อาจปิดทีวี" Lapierre กล่าว แน่นอนว่าพูดได้ง่ายกว่าทำ เขารับทราบ อีกสิ่งหนึ่งที่พ่อแม่สามารถลองทำได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโฆษณามุ่งเป้าไปที่เด็กในช่วงวันหยุด: พิจารณาว่าพวกเขาพูดคุยกับลูก ๆ อย่างไรเกี่ยวกับการบริโภคนิยม นักวิจัยได้ศึกษาประสิทธิภาพของการสื่อสารที่เกี่ยวข้องกับผู้บริโภคระหว่างพ่อแม่และลูกสามประเภท: -- การสื่อสารร่วมกันคือการที่ผู้ปกครองขอให้เด็กแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการตัดสินใจซื้อของครอบครัว ตัวอย่างเช่น การพูดว่า "ฉันจะฟังคำแนะนำของคุณเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์หรือแบรนด์บางอย่าง" -- การสื่อสารเพื่อการควบคุมคือเมื่อผู้ปกครองแสดงการควบคุมทั้งหมดในการโต้ตอบที่เกี่ยวข้องกับผู้บริโภคระหว่างพ่อแม่และลูก ตัวอย่างเช่น การพูดว่า "อย่าเถียงฉันเมื่อฉันปฏิเสธคำขอผลิตภัณฑ์ของคุณ" -- การสื่อสารด้วยการโฆษณาคือการที่ผู้ปกครองพูดคุยกับบุตรหลานเกี่ยวกับข้อความโฆษณา เช่น การพูดในทำนองว่า "โฆษณาจะพูดอะไรก็ได้เพื่อให้คุณซื้อของบางอย่าง" พวกเขาพบว่าโดยทั่วไปแล้ว การสื่อสารร่วมกันมีความสัมพันธ์กับความเครียดของ พ่อแม่ น้อยลง อย่างไรก็ตาม ผลการป้องกันของการสื่อสารร่วมกันจะลดลงเมื่อเด็กเริ่มซื้อของและพฤติกรรมบีบบังคับ เช่น โต้เถียง โวยวาย หรือแสดงอารมณ์ฉุนเฉียว นักวิจัยพบว่าทั้งการสื่อสารเพื่อการควบคุมและการสื่อสารโฆษณามีความเกี่ยวข้องกับการเริ่มซื้อมากขึ้นและพฤติกรรมการบีบบังคับของเด็ก โดยแนะนำว่าการมีส่วนร่วมน้อยลงในรูปแบบการสื่อสารเหล่านั้นอาจเป็นประโยชน์ อย่างไรก็ตาม เมื่อเด็กได้รับโทรทัศน์ในระดับที่สูงขึ้น ผลการป้องกันจากการมีส่วนร่วมในการสื่อสารโฆษณาน้อยลงจะลดลง "โดยรวมแล้ว เราพบว่าการสื่อสารร่วมกันระหว่างผู้ปกครองและเด็กเป็นกลยุทธ์ที่ดีกว่าในการลดความเครียดของผู้ปกครอง อย่างไรก็ตาม กลยุทธ์การสื่อสารนี้แสดงให้เห็นผลตอบแทนที่ลดลงเมื่อเด็กขอผลิตภัณฑ์เพิ่มหรือมีส่วนร่วมในความขัดแย้งของผู้บริโภคกับผู้ปกครองมากขึ้น" ผู้ร่วมการศึกษากล่าว ผู้เขียน Eunjoo Choi นักศึกษาปริญญาเอกด้านการสื่อสารของ UArizona การศึกษานี้อ้างอิงจากข้อมูลการสำรวจจากผู้ปกครอง 433 คนของเด็กอายุระหว่าง 2 ถึง 12 ปี นักวิจัยมุ่งเน้นไปที่เด็กที่อายุน้อยกว่าเนื่องจากพวกเขามีกำลังซื้อที่เป็นอิสระน้อยกว่าและใช้เวลาซื้อของกับพ่อแม่มากกว่าเด็กโต Lapierre กล่าว นอกเหนือจากการตอบคำถามเกี่ยวกับรูปแบบการสื่อสารของพวกเขาแล้ว ผู้ปกครองในการศึกษายังตอบคำถามที่ออกแบบมาเพื่อวัด: -- จำนวนโทรทัศน์ที่บุตรหลานดูในหนึ่งวัน -- บ่อยแค่ไหนที่ลูกขอหรือต้องการสินค้าระหว่างการไปช็อปปิ้ง หรือสัมผัสสินค้าโดยไม่ถาม -- บ่อยแค่ไหนที่ลูกของพวกเขามีพฤติกรรมบีบบังคับระหว่างการไปช็อปปิ้ง -- ระดับความเครียดของผู้ปกครอง ผู้ลงโฆษณาหาวิธี Lapierre ยอมรับว่าวิธีที่ผู้คนบริโภคความบันเทิงกำลังเปลี่ยนไป ด้วยการเพิ่มขึ้นของ DVR และบริการสตรีมมิ่ง ผู้ชมจำนวนมากจึงไม่ต้องสัมผัสกับโฆษณาเครือข่ายหรือเคเบิลทีวีแบบดั้งเดิมอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม ผู้ลงโฆษณากำลังค้นหาวิธีที่สร้างสรรค์เกี่ยวกับสิ่งนั้น โดยใช้กลวิธี เช่น การจัดวางผลิตภัณฑ์และการสร้างแบรนด์แบบบูรณาการ โดยรวมชื่อผลิตภัณฑ์หรือบริษัทเข้ากับการเล่าเรื่องของรายการ Lapierre กล่าว และการโฆษณาต่อเด็กยังคงเป็นอุตสาหกรรมที่มีมูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์ "โดยทั่วไปแล้ว การเปิดรับโทรทัศน์มากขึ้นหมายถึงการเปิดรับเนื้อหาเชิงพาณิชย์มากขึ้น แม้ว่าฉันจะสตรีมอยู่ แต่ถ้าฉันดูมากขึ้น ฉันน่าจะเห็นการสร้างแบรนด์แบบบูรณาการมากขึ้น" Lapierre กล่าว Lapierre กล่าวว่า การโฆษณามุ่งเป้าไปที่เด็ก ซึ่งมักจะมีสีสันสดใส ดนตรีที่สนุกสนาน และตัวละครที่ฉูดฉาด สามารถโน้มน้าวใจได้เป็นพิเศษ เนื่องจากตามพัฒนาการแล้ว เด็กไม่สามารถเข้าใจเจตนาของโฆษณาได้อย่างเต็มที่ Lapierre กล่าว Lapierre กล่าวว่า "โฆษณาสำหรับเด็กสร้างขึ้นเพื่อทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้น พวกเขาทำหลายสิ่งหลายอย่างในโฆษณาสำหรับเด็กเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของเด็ก" "เด็ก ๆ ไม่มีทรัพยากรทางความคิดและอารมณ์ที่จะดึงตัวเองกลับมา และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันจึงเป็นปัญหาเฉพาะสำหรับพวกเขา"