ให้ความรู้เกี่ยวกับซูเปอร์โนวา

นอกจากจะเป็นความสำเร็จในการสังเกตการณ์ที่น่าประทับใจแล้ว การตรวจจับยังให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับช่วงแรกของวิวัฒนาการของซากซุปเปอร์โนวาและอำนาจแม่เหล็กของจักรวาลภายในพวกมัน "แม่เหล็กที่เราตรวจพบนั้นอ่อนกว่าแม่เหล็กติดตู้เย็นประมาณ 50,000 เท่า" ศาสตราจารย์ Bryan Gaensler กล่าว "และเราสามารถวัดสิ่งนี้ได้จากระยะทางประมาณ 1.6 ล้านล้านล้านกิโลเมตร" ดร. จิโอวานนา ซานาร์โด กล่าวว่า "นี่เป็นการตรวจจับสนามแม่เหล็กที่ก่อตัวขึ้นหลังจากการระเบิดของดาวมวลมากเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ Gaensler เป็นผู้อำนวยการสถาบัน Dunlap Institute for Astronomy & Astrophysics แห่งมหาวิทยาลัยโตรอนโต และเป็นผู้ร่วมเขียนรายงานการค้นพบนี้ซึ่งตีพิมพ์ใน Astrophysical Journal เมื่อวันที่ 29 มิถุนายน ผู้เขียนนำ Zanardo และผู้ร่วมเขียน Prof. Lister Staveley-Smith ต่างก็มาจากโหนดของศูนย์วิจัยดาราศาสตร์วิทยุแห่งมหาวิทยาลัยเวสเทิร์นออสเตรเลีย SN 1987A ถูกค้นพบร่วมกันโดย Ian Shelton นักดาราศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยโตรอนโตในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2530 จากหอดูดาวทางตอนใต้ของมหาวิทยาลัยโตรอนโตทางตอนเหนือของชิลี ตั้งอยู่ในเมฆแมกเจลแลนใหญ่ ซึ่งเป็นดาราจักรแคระที่อยู่คู่กับดาราจักรทางช้างเผือก ที่ระยะห่าง 168,000 ปีแสงจากโลก มันเป็น ซูเปอร์โนวา ที่มองเห็นด้วยตาเปล่าเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่นักดาราศาสตร์ Johannes Kepler ได้เห็นซูเปอร์โนวาเมื่อ 400 ปีที่แล้ว ในช่วง 30 ปีนับตั้งแต่เกิดซูเปอร์โนวา วัตถุต่างๆ ที่ถูกขับออกไปโดยการระเบิด ตลอดจนคลื่นกระแทกจากการตายของดาวฤกษ์ ได้เดินทางผ่านก๊าซและฝุ่นที่ล้อมรอบดาวก่อนที่มันจะระเบิดออกสู่ภายนอก วันนี้ เมื่อเราดูเศษซาก เราจะเห็นวงแหวนของวัสดุเรืองแสงโดยเศษซากและคลื่นกระแทกของซุปเปอร์โนวาที่ขยายตัว Gaensler และเพื่อนร่วมงานของเขาใช้กล้องคอมแพคอาร์เรย์ของกล้องโทรทรรศน์ออสเตรเลียที่หอดูดาว Paul Wild สังเกตสนามแม่เหล็กโดยศึกษาการแผ่รังสีที่มาจากวัตถุ โดยการวิเคราะห์คุณสมบัติของรังสีนี้ พวกเขาสามารถติดตามสนามแม่เหล็กได้ Gaensler กล่าวว่า "ภาพแสดงให้เห็นว่าจะเป็นอย่างไรหากคุณสามารถโรยตะไบเหล็กเหนือก้อนเมฆของเศษซากที่ขยายตัวซึ่งอยู่ห่างออกไป 170,000 ปีแสง" Gaensler กล่าว สิ่งที่พวกเขาพบคือสนามแม่เหล็กของเศษซากนั้นไม่วุ่นวายแต่มีระดับที่เป็นระเบียบแล้ว นักดาราศาสตร์ทราบดีว่าเมื่อซากซุปเปอร์โนวามีอายุมากขึ้น สนามแม่เหล็กของพวกมันจะยืดออกและเรียงตัวเป็นรูปแบบที่เป็นระเบียบ ดังนั้น การสังเกตของทีมงานแสดงให้เห็นว่าเศษของซุปเปอร์โนวาสามารถนำคำสั่งมาสู่สนามแม่เหล็กได้ในช่วงเวลาที่ค่อนข้างสั้นคือสามสิบปี เส้นสนามแม่เหล็กโลกวิ่งไปทางเหนือและใต้ ทำให้เข็มทิศชี้ไปที่ขั้วของโลก จากการเปรียบเทียบ เส้นสนามแม่เหล็กที่เกี่ยวข้องกับ SN 1987A นั้นเหมือนกับซี่ล้อของจักรยานที่เรียงจากจุดศูนย์กลางออกไป "อายุยังน้อย" ซานาร์โดกล่าว "ทุกสิ่งในซากดาวฤกษ์เคลื่อนที่เร็วอย่างเหลือเชื่อและเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว แต่สนามแม่เหล็กก็ดูกลมกลืนไปจนสุดขอบเปลือก" Gaensler และเพื่อนร่วมงานของเขาจะยังคงเฝ้าสังเกตส่วนที่เหลือที่พัฒนาอย่างต่อเนื่อง Gaensler กล่าวว่า "ในขณะที่มันยังคงขยายตัวและวิวัฒนาการ เราจะเฝ้าดูรูปร่างของสนามแม่เหล็กเพื่อดูว่ามันเปลี่ยนแปลงอย่างไรเมื่อคลื่นกระแทกและเศษเมฆไหลเข้าสู่วัสดุใหม่"